- Joanna Kulig – Pochodząca z Muszynki aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Uczęszczała również do Państwowej Szkoły Muzycznej I-go stopnia im. Fryderyka Chopina w Krynicy Zdroju (klasa fortepianu) oraz do Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych II-go stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Krakowie (klasa śpiewu solowego). Na swoim koncie ma liczne role, zagrała m.in. w takich filmach jak: „Kler”, „7 uczuć”, „Niewinne”, „Disco Polo”, „Sponsoring”. Za grę w tym ostatnim otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej podczas 37. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2012 r. oraz Kryształową Gwiazdę Elle przyznawaną przez magazyn „Elle”. Ta sama rola przyniosła Joannie Kulig również Polską Nagrodę Filmową Orzeł w kategorii Najlepsza Aktorka Drugoplanowa. Światową sławę Joanna Kulig zdobyła natomiast w ubiegłym roku za rolę Zuli w „Zimnej wojnie”, za którą Europejska Akademia Filmowa uhonorowała ją nagrodą najlepszej europejskiej aktorki 2018. Film zdobył trzy nominacje do Oscara, a Joanna Kulig spełniła swoje marzenie o udziale w finałowej gali w Hollywood.
- Weronika Gogola – tłumaczka i pisarka. Ukończyła ukrainoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przetłumaczyła trzy książki z języka słowackiego: dwie książki Maroša Krajňaka „Carpathia” i „ Informacja”, oraz „Przez ucho igielne” Jána Púčeka. Jest autorką debiutanckiej prozy „Po trochu”, która została dobrze przyjęta przez szeroką krytykę. Książka w 2018 roku dostała nominację do Nagrody Literackiej Nike. Weronika Gogola była również finalistką Nagrody Literackiej dla Autorki Gryfia oraz Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus. Za swój debiut otrzymała też Nagrodę Conrada. Z Sądecczyzną – jak mówi – wiążą ją korzenie. W Nowym Sączu się urodziła, później zamieszkała z rodzicami w Olszynach, koło Biecza, którym poświęciła swoją książkę. Do Nowego Sącza wróciła na okres liceum. Zamieszkała z dziadkami przy ul. Matejki. – I Liceum im. Jana Długosza było dla mnie wyborem oczywistym – jako leniwy człowiek złożyłam papiery do szkoły, która była najbliżej – śmieje się Weronika. Jej hobby to… chodzenie. Lubi też śpiew tradycyjny i grę na drumli.
- Antoniusz Dietzius – Studiował na wydziale wokalno-aktorskim Akademii Muzycznej w Gdańsku. Aktor, wokalista, reżyser spektakli muzycznych. Od kilku lat kierownik artystyczny Teatru Muzycznego przy Młodzieżowym Domu Kultury w Warszawie-Śródmieściu. Współpracuje jako reżyser z Teatrem Miejskim w Lesznie. Osiągnięcia w roku 2018 to realizacja drugiej polskiej inscenizacji, a pierwszej warszawskiej, musicalu „Spamalot czyli Monty Python i Święty Graal” we współpracy z londyńską agencją Theater Right Worldwide oraz realizacja komedii muzycznej „Męskie D’ramy czyli między testosteronem a reumatyzmem” z tekstem Tomasza Jachimka na scenie Teatru Palladium w Warszawie. Urodził w Łodzi, ale wychował w Krynicy-Zdroju. Na co dzień związany był z Muszyną, w której uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego. To w nim próbował swoich sił jako reżyser, wystawiając spektakle muzyczne, do których angażował społeczność szkolną. Jego hobby to musical. Spełnia się plastycznie przy realizacjach scenografii do spektakli teatralnych. Uwielbia Londyn jako stolicę europejskiego musicalu, odwiedzając go corocznie.
- Jakub Polaczyk – Kompozytor, pianista, pedagog od kilku lat mieszkający w Nowym Jorku. Jest absolwentem Carnegie Mellon w Pittsburghu, Akademii Muzycznej w Krakowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2015 roku wykłada w New York Conservatory of Music. Jest laureatem rozlicznych nagród, stypendiów i wyróżnień w Polsce i na całym świecie. Jego utwory wykonywane są w 10 krajach Europy, Australii, Azji (Japonia, Chiny, Korea Pd.), jak I w 15 stanach w USA, w tym w nowojorskiej Carnegie Hall. Rok 2018 przyniósł artyście kilka nagród: wyróżnienia na American Prize in Composition i MACRO Composition w USA, w Rosji w konkursie im. A. Schnittke w Soczi oraz I nagrodę podczas Konkursu im. S. Moniuszki w Gdańsku. W ubiegłym roku Polaczyk został też dyrektorem muzycznym festiwalu Chopin and Friends w Nowym Jorku, wprowadzając i przewodnicząc nowemu międzynarodowemu konkursowi kompozytorskiemu “New Vision”. Z Sądecczyzną związany jest od dzieciństwa. Tu się wychował i uczęszczał do szkoły, najpierw w Starym, później w Nowym Sączu. Jego hobby to podróże śladami dawnych mistrzów.
- Monika Sznajderman – Antropolog kultury; stopień doktora nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie. Autorka książek „Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS”, „Współczesna Biblia Pauperum. Szkice o wideo i kulturze popularnej”, „Błazen. Maski i metaforyoraz”, „Fałszerze pieprzu. Historia rodzinna”. Redaktorka kilku antologii esejów, m.in. „Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem”, „Znikająca Europa” (z Kathariną Raabe). Od 1996 roku prowadzi Wydawnictwo Czarne. Za książkę „Fałszerze pieprzu” uhonorowana Nagrodą im. Marii i Łukasza Hirszowiczów, Nagrodą Literacką Miasta Radomia oraz Nagrodą im. Jerzego Turowicza. Została również wyróżniona przez Kapitułę i Dyrekcję Fundacji im. Jerzego Bonieckiego – Polcul za działalność społeczną, wydawniczą oraz popularyzację czytelnictwa, a także nominowana do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego (2017), Nagrody Literackiej Nike, nagrody Śląski Wawrzyn Literacki oraz do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Urodziła się w Warszawie, od ponad trzydziestu lat mieszka w Beskidzie Niskim, w Wołowcu.
- Wojciech Knapik – dyrektor Centrum Kultury i Sztuki im. Ady Sari w Nowym Sączu oraz prezes Starosądeckiej Fundacji Kultury. Z wykształcenia geograf (UJ w Krakowie). Zdobył też tytuł MBA w WSB-NLU w Nowym Sączu. Wojciech Knapik jest pomysłodawcą i dyrektorem artystycznym Festiwalu Pannonica, organizowanego od 2013 r w Barcicach. W roku 2018 zrealizował szeroko odnotowaną w Polsce i poza jej granicami kolejną edycję imprezy, która od European Festivals Association w Brukseli otrzymała prawo do używania specjalnego znaku „Remarkable Festival” („Niezwykły Festiwal”), przyznawanego za wysoki poziom artystyczny i znaczący wkład w międzynarodowy obieg kultury. Jest również pomysłodawcą i głównym organizatorem Festiwalu Bonawentura w Starym Sączu. Od 2013 r organizuje (jako kontynuator) Starosądecki Festiwal Muzyki Dawnej, umacniając pozycję Starego Sącza jako istotnego ośrodka kulturalnego. W ubiegłym roku „Gazeta Krakowska” przyznała mu tytuł Człowieka Roku w kategorii Kultura. Z Sądecczyzną związany jest od 30 lat. – Tu jest mój dom, tu urodziły się moje dzieci – mówi amator muzyki, sztuki współczesnej, podróży, górskich wędrówek i kajaków.
- Filip Pławiak – Aktor filmowy i teatralny wywodzący się z Sądecczyzny. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Otrzymał nominację do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego za rok 2016. Na swoim koncie ma role w licznych serialach i filmach, w tym pierwszoplanowe w takich produkcjach jak: „Bilet na księżyc”, „Czerwony pająk”, „Prosta historia o morderstwie” czy „Listy do M 3”. W ubiegłym roku zagrał też pierwszoplanowe role w serialach „Nielegalni” dla Canal+ czy „Chyłka” dla TVN. Wziął również udział w filmie „303. Bitwa o Anglię” oraz w Teatrze Telewizji w „Alicji w krainie koszmarów”. Z Sądecczyzną wiąże go rodzina. Dzieciństwo spędził w Witowicach Górnych. Maturę zdał w II Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Konopnickiej. – Sądecczyzna to moja „Mała Ojczyzna”, do której zawsze wracam z przyjemnością – mówi aktor. Jego hobby to sport, szczególnie piłka nożna. Lubi też jazdę konną.
- Izabela Szafrańska – Z wykształcenia kulturoznawca, z zawodu muzyk. Jest założycielką i liderką zespołu El Safron, z którym dotarła do finału telewizyjnego show Must Be The Music. W ubiegłym roku po raz kolejny pokazała się w na szklanym ekranie w 9. edycji programu The Voice of Poland, dostając się do półfinału. Do osiągnięć 2018 r. zalicza również Grand Prix VI Festiwalu Kolęd, Pastorałek i Piosenek Bożonarodzeniowych w Krakowie oraz nagranie płyty Znaki Zodiaku wraz z Marianem Opanią, Joanną Jeżewską, Kubą Sienkiewiczem, Janem Kondrakiem i Justyną Panfilewicz. Aktywnie koncertuje również za granicą. Była zapraszana do wzięcia udziału w największych festiwalach m.in. w USA, Hiszpanii, Holandii, Niemczech, Mołdawii, Czech czy Rosji. Z Sądecczyzną wiąże ją przede wszystkich pochodzenie. Wychowała się w rodzinie z tradycjami muzycznymi. Od dziecka uczęszczała do Regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca “Lipniczanie”. Chodziła do Liceum Ogólnokształcącego w Zespole Szkół Elektryczno- Mechanicznych im. gen. Józefa Kustronia w Nowym Sączu.
- Georg Weiss – Z Sądecczyzną połączyła go miłość do żony, która stąd pochodzi. To dla niej przeprowadził się do Nowego Sącza z Niemiec i związał z Miejską Orkiestrą Dętą w Starym Sączu. Z wykształcenia jest bowiem muzykiem-trębaczem, kształcił się w Wyższej Szkole Muzycznej w Essen. Ukończył również dyrygenturę orkiestr dętych w Bazylei oraz studia podyplomowe w Trosingen, Karlsruhe, Monachium, Graz i Barcelonie. Dyrektorował szkołom muzycznym w Essen, Geislingen, Loerrach. Koncertuje jako trębacz niemal w całej Europie. W 2018 r. ze starosądecką orkiestrą zdobył wyróżnienie podczas Festiwalu Orkiestr Dętych im. Józefa Szweda w Tarnowskich Górach. Z Miejską Orkiestrą Dętą odbył mnóstwo koncertów, prezentują cztery różne programy artystyczne. Gościnnie był dyrygentem w Bazylei, Zurichu i Essen. George Weiss obok muzyki jest wielkim entuzjastą wina. Jako mówi jego hobby to enoturystka. – I wszystko co związane z winem.
- Antoni Malczak – Sądeczanin z urodzenia i dozgonnej miłości, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie. Stworzył wspólnie z zespołem rozpoznawalne w całej Polsce i szeroko poza jej granicami znaczące wydarzenia kulturalne, między innymi: Międzynarodowy Festiwal Święto Dzieci Gór, Festiwal imienia Ady Sari, Festiwal Wirtuozerii i Żartu Muzycznego Fun and Classic i inne, których kolejne edycje były mocnym akcentem roku 2018 na kulturalnej mapie Polski i Europy. Zbudował sobie wielki autorytet wśród działaczy zajmujących się kulturą, mającą swój rodowód w górach. Na pytanie o hobby odpowiada, że na pewno takim zajęciem była dla niego kiedyś praca przy warsztacie stolarskim. Drewno, jak podkreśla, to cudowny naturalny materiał, którego obróbka dawała mu wiele satysfakcji i przyjemności. Niestety, od wielu lat w tej definicji hobby zabrakło jednego elementu – czasu wolnego. Dlatego hobby zastąpiła mu praca zawodowa w Małopolskim Centrum Kultury SOKÓŁ, która również daje mu wiele przyjemności i satysfakcji.